Hindistanda nifrət gündəlik əyləncəyə çevrildi: Müsəlmanlar cinayətkar kimi damğalanır İslamofobiya

Həqiqət və Spektakl: Hindistan mediasının İkili Üzü

Bugünkü Hindistanda hər səhər iki paralel xəbər dövrü ilə başlayır. Televiziya ekranlarında yayımlanan birinci dövr diqqətlə kurasiya edilmişdir: Pakistanla bağlı panel müzakirələr, Hindu qüruru və “yeni Hindistan” haqqında sonsuz teatr tamaşası. Digəri isə efirdə yayımlanmasa da, dərin bir reallıqdır: Müsəlmanlara qarşı zorakılıq, təqib, həbs və şeytanlaşdırma. Bu iki xəbər dövrü arasında mesaj ürpədicidir: Müsəlmanların çəkdiyi əzab ya silinir, ya da əksəriyyət üçün axşam əyləncəsi kimi istehlak edilən bir tamaşaya çevrilir, müsəlmanlar özləri isə əbədi cinayətkar kimi, daim günahlandırılan və heç vaxt eşidilməyən insanlar kimi yaşamağa məcburdurlar.

Dillənmiş Zülmün Sükutu: Azamqarddan Gələn Ürpədicli Hekayə

Bu sentyabr ayında Azamqarhda yeddi yaşlı müsəlman uşağının qətlini misal göstərmək olar. Cəsədi torbaya doldurulmuş şəkildə, sonradan həbs edilən qonşular tərəfindən soyuqqanlı bir laqeydliklə tapıldı. Qısa müddət ərzində yerli xəbərlər bu hadisəni işıqlandırdı, lakin o, qısa zamanda əsas televiziya verilişlərindən yoxa çıxdı, yerini “sevgi cihadı”, sərhəd gərginliyi və ya Hindistan-Pakistan kriket matçı haqqında qızğın mübahisələrə verdi. Bir müsəlman uşağın ölümü milli qəzəb ssenarisinə uyğun gəlmədi. Əksinə, o, normallaşmış zorakılığın səssiz arxivinin bir hissəsinə çevrildi. Sosioloq Stenli Koen vaxtilə “inkar vəziyyətləri” haqqında yazırdı: Atrocitlərin gizlədilmədiyi, lakin o qədər rutin şəkildə mənimsəndiyi cəmiyyətlər ki, artıq şok yaratmır. Bu günkü Hindistan məhz budur: Müsəlmanlara qarşı zorakılıq gündüz vaxtı baş verir, lakin əksəriyyət onları fon səsi kimi qəbul edir.

Nifrətin Səhnəsi: Sevgini Cinayətə Çevirmək

Eyni zamanda, nifrət sadəcə sükut deyil, həm də bir performativ aktdır. Kanpurda müsəlmanlar “Mən Məhəmmədi sevirəm” yazılı plakatlar qaldıranda, polis onları qorumaq əvəzinə, 1300 müsəlmana qarşı iddia qaldırdı və kütləvi həbslər həyata keçirdi. Sevgi aktının özü cinayətə çevrildi. Lakin Hindutva qrupları Maharashtra və ya Madhya Pradeşdə toplaşıb açıq şəkildə soyqırım çağırışları edəndə, televiziya heyətləri ya onları tərifləyir, ya da səssizcə kənara baxır. Müsəlmanlara qarşı zorakılıq bir növ teatra, müsəlmanların daim mühakimə olunduğu və Hindutva qüvvələrinin sivilizasiyanın qoruyucusu rolunu oynadığı bir ssenariyə çevrilmişdir.

İqtisadi Linc: "Cihadçı-mukt Bazarları"nın Görünməz Tərəfi

Bu seçici görünürlük qəsdən edilir. İndorda müsəlman tacirlərin bir gecədə qovulduğu “cihadçı-mukt bazarları”nın yüksəlişi iqtisadi lincdir. Bütün ailələr dolanışıq mənbələrini itirdi, uşaqlar məktəbdən çıxarıldı, qadınlar qonşulardan yemək dilənməyə məcbur qaldılar. Lakin milli media bunu “qanun və qayda tənzimləməsi” kimi təqdim etdi, insan itkisini çətinliklə qeyd etdi. Hindutva qrupları müsəlmanların mülkiyyətsizləşdirilməsini viral əyləncəyə çevirərək sosial mediada qeyd etdilər. Milli qalmaqal olmalı olan hadisə adi “yerli gərginlik” kimi qablaşdırıldı. Bu, Hindistan mediasının reallığı təhrif etmə qabiliyyətini göstərir.

Siyasətin Zəhərli Nümayişi: Hakim Elitanın Retorikası

Baş nazir Yogi Adityanath bu tamaşa mədəniyyətini təcəssüm etdirir. Rəsmi tribunadan müsəlmanlara qarşı zəhər püskürərək onları “infiltratorlar” və “terror tərəfdarları” adlandırır. Bunlar marjinal səslər deyil; bunlar hakim elitanın səsləridir. Lakin sözdə müxalifət partiyaları qəzəblənmək əvəzinə, özlərinin zəiflədilmiş Hindutva versiyaları ilə cavab verərək, kimin daha çox “Hindu tərəfdarı” görünə biləcəyini sübut etmək üçün yarışırlar, müsəlmanların qorxuları isə susdurulur. Bu ikitərəfli konsensus açıq şəkildə göstərdi: Müsəlmanlar artıq Hindistanda siyasi subyektlər deyil; onlar siyasi rekvizitlərdir.

Psixoloji Yük və Mövcudluq Böhranı: Müsəlmanlara qarşı zorakılıqın Fəsadları

Bunun fəsadları fiziki zərərdən daha çox, psixoloji və ekzistensial xarakter daşıyır. Bu gün müsəlman kimi yaşamaq daimi şübhəli şəxs kimi yaşamaq deməkdir – məsciddə izlənilir, bazarda mühakimə olunur, sinifdə şübhə altına alınır. Hər cümə namazı riskli görünür. Azan səsi bəziləri üçün provokasiya kimi hiss olunur, baxmayaraq ki, bu, bir cəmiyyətin ürək döyüntüsüdür. Urdu şairi Sahir Ludhianvi vaxtilə yazmışdı: “jinhe naaz hai Hind par, woh kahan hain?” (“Hindistana qürur duyanlar indi haradadır?”). Bu sual bu gün də əks-səda verir: Əgər Hindistanın böyüklüyü budursa, niyə hər gün müsəlman alçaldılmasını sübut kimi tələb edir?

"Yaxşı Müsəlman, Pis Müsəlman": Gücün Tərifləri

Uqanda əsilli müsəlman alim Mahmud Məmdani bu reallığı adlandırmağımıza kömək edən bir çərçivə təklif edir. Məşhur əsəri "Yaxşı Müsəlman, Pis Müsəlman"da o, dövlətlərin və cəmiyyətlərin müsəlmanları iki kateqoriyaya necə böldüyünü izah edir: Səssizcə tabe olan “məqbul” və müqavimət göstərən, hətta ləyaqətini təsdiqləyən “təhlükəli”. Hindistanda bu bölgü gündəlik olaraq silah kimi istifadə olunur. İnamını gizlədən, görünməz qalan müsəlmana dözülür. Lakin kimliyini təsdiqləyən – ictimai yerdə “Mən Məhəmmədi sevirəm” deyən, bərabər hüquqlar tələb edən, silinməyə müqavimət göstərən müsəlman dərhal mücrim, yəni cinayətkar kimi qələmə verilir. Məmdani xatırladır ki, bu, ilahiyyatla deyil, güclə bağlıdır: Legitliyi müəyyənləşdirmək hüququ kimdədir və kim şübhə altında yaşamalıdır. Hindistan mediası bu bölgünü gücləndirir.

Nifrətin Əyləncəyə Çevrilməsi: Demokratiyanın Çöküşü

Buna görə də linc videoları WhatsApp-da memlər kimi yayılır, aparıcılar “müsəlman əhalisinin partlaması” ilə bağlı sui-qəsd nəzəriyyələrini yayarkən gülümsəyir və dəstələr mağazaları yandırdıqdan sonra gülüşürlər. Nifrət artıq sadəcə siyasət deyil; o, kollektiv istirahətə çevrilmişdir. Qəddarlıq komediyaya, alçaldılma isə əsas efir ssenarisinə çevriləndə, demokratiya ilə faşizm arasındakı sərhəd artıq çökmüş olur. Bu, Müsəlmanlara qarşı zorakılıqın qorxunc bir tərəfidir.

Tarixin Xəbərdarlığı: Cəmiyyətin Çürüməsi

Tarix bizə xəbərdarlıq edir: Azlıqların əzabını əyləncəyə çevirən cəmiyyətlər çürüməyə qarşı immunitet qazanmırlar. Nazi yürüşləri zamanı alman liberallarının sükutu, zənci amerikalıların linc edilməsi zamanı amerikalıların laqeydliyi və İsrail kütləsinin Qəzzada bombardmanlar zamanı alqışlaması, nifrət üzərində qurulan əyləncənin nəticədə cəmiyyətin özünü məhv etdiyini xatırladır. Hindistan da istisna deyil.

Müsəlman yoxsa Cinayətkar?: Hindistanın Çətin Seçimi

Beləliklə, suala qayıdıram: Biz müsəlman yoxsa mücrimik? Niyə qatillər sərbəst gəzərkən biz hər gün mühakimə altında yaşamalıyıq? Niyə dövlət “Amrit Kaal”ı qeyd edərkən uşaqlarımızın ölümləri silinməlidir? Cavabı təkcə müsəlmanlar verməməlidir; bu, Hindistanın əksəriyyətinin nifrəti sevimli serial kimi izləməyə davam edib-etməyəcəyinə və ya nəhayət ekranı söndürüb-söndürməyəcəyinə qərar verməsidir. Hindistan mediası bu seçimdə böyük rol oynayır.

Respublikanın Son Nəfəsi: Sükutun Qiyməti

Çünki nifrətin yeganə milli əyləncə formasına çevrildiyi gün, kreditlər təkcə müsəlman cəsədləri üzərində dayanmayacaq. Onlar Respublikanın özünün ölümü üzərində yuvarlanacaqlar. Və tarix sizin Hindu və ya müsəlman, sağçı və ya liberal olduğunuzu soruşmayacaq, o, yalnız sivilizasiya ilə qürur duyan bir cəmiyyətin qəddarlığı necə komediyaya və sükutu razılığa çevirdiyini soruşacaq. Hindistanın əksəriyyətinin qarşısında duran sual artıq tolerantlıq və ya dünyəviliklə bağlı deyil; bu, qonşularında hələ də insanlığı tanıya bilib-bilməyəcəkləri ilə bağlıdır. Əgər bu gün müsəlman mücrim kimi cəzalandırılanda alqışlayırsınızsa, sabah oyananda görəcəksiniz ki, alqışladığınız millət sizin həbsxananıza çevrilib, və o zamana qədər bu Respublikada yalnız nifrətin gülüş səsi qalacaq.

24 saat