Yöneticiler, maaşlarından, çalışma saatlerinden ve esneklik düzeylerinden memnun olmaları için çalışanlarının ihtiyaçlarını karşılamak isterler. Yöneticiler çalışan memnuniyeti için çalışırlar. Ancak iş tatmini, çalışan bağlılığına eşit midir?
Connie’yi düşünün. İşinden memnun olan bir montaj hattı çalışanıdır. İşi, sürekli istihdam anlamına geliyor. Maaşından memnun hissediyor (en azından caddede bulabildiği işlerin çoğundan daha iyi). Sabah 7:00’de başlar ve yedi yaşındaki çocuğunu okuldan almak için zamanında kalkar. Onun ihtiyaçlarını karşılıyor. Ancak Connie için bu sadece bir iş. İşe gelmeyi sabırsızlıkla beklediğini söyleyemez ve elinden gelenin en iyisini yapmak için motive olduğunu düşünmez.
Bir çalışan, işiyle meşgul olmadan da işinden tatmin olabilir. Bağlılık, maaş gününden memnun olmaktan ve öğleden sonra 3’te ayrılma yeteneğinden memnun olmaktan çok daha fazlasıdır. Bu memnuniyet yalnızca iş tatminidir ve tatmin genellikle çalışanları elde tutmak için yeterli olsa da üretkenliği sağlamak için yeterli değildir. Öte yandan, çalışan bağlılığı artan üretkenliği teşvik eder.
Yöneticiler, işine bağlı bir çalışanın işine derinden dahil olan ve işine yatırım yapan bir çalışan olduğunu anlamalıdır. Bu, birden fazla iş faktörü kesiştiğinde ortaya çıkar ve tek başına iş tatmininden çok daha fazlasıdır. Karışıklık, tatmin ve bağlılığı eşanlamlı olarak kullanmaya başladığımızda ortaya çıkar.
Gerçekten bağlı çalışanlara sahip kuruluşlar daha yüksek elde tutma, üretkenlik, müşteri memnuniyeti, yenilik oranları ve kaliteye sahiptir. Ayrıca daha az eğitim süresi gerektirirler, daha az hastalık yaşarlar ve daha az kaza yaparlar.
Basitçe söylemek gerekirse, memnuniyet bağlılık değildir ve ikisinden de bağlılık istersiniz.
