Kütüphane benim en mutlu olduğum yerdi. Bazen hilli çayımızı içerken feminizm gibi konuları tartışırdık. Afganistan mükemmel değildi ama biz mükemmeldik. özgür biz

kitapları sevdim çünkü 20 Yeterince büyüyene kadar okumayı öğrenmedim.

1996’da okula başladığımda, Taliban Afganistan’da ilk hükümetini kurdu. İlk kararlarından biri kızların okula gitmesini yasaklamak oldu.

Tüm akrabalarımız Panjshir vadisine kaçtı ve biz de Pakistan’a taşındık.”

Virginia Woolf yılıA flört

Evin tüm sorumlulukları ve ev işleri bana kaldı. Gün boyunca yerleri pişirdim, temizledim ve paspasladım. Hayatımın böyle olacağını düşündüm.

Ardından 11 Eylül 2001 olay gerçekleşti. Televizyonda ikiz kulelerin yıkılışını izledim. Daha sonra bu olayın bizim gibi sıradan Afganların hayatını ne kadar değiştirdiğini gördük. Kısa süre sonra Taliban yenildi ve Pakistan’dan ayrılıp ülkemize döndük.

Kabil’e döndüğümüzde 15 yaşındaydım ve hayat çok değişmişti. Taliban gider gitmez kızlar okula gitmeye, kadınlar çalışmaya başladı. Ama benim için olmadı. Ev işim ve hizmetim eğitim satın almamdan daha önemli kabul edildi. 5 yıl sonra okula kayıt olabildim.

Sonunda bir mucize oldu ve hukuk fakültesine kabul edildim. Virginia Woolf adında bir kadın ve Kendine Ait Bir Oda manifestosu hayatıma girene kadar hala utangaç bir kızdım.

Yeniden doğmuş gibiydim. Okudukça bir kadın olarak gücümün varlığını fark ettim.

Sıcak bir ağustos günü, bir zamanlar yaşadığım kabus geri döndü ve Taliban, siyah beyaz bayraklarla Kabil’e girdi.

Benimle aynı korkulara sahip kadınlar buldum. Taliban’a karşı çıkmanın tehlikelerini biliyorduk ama yine de “protesto yapmak zorundayız” dedik. Afganistan’da Savaşan Kadınlar Hareketi adında bir grup oluşturduk.

Taliban o anda gerçek yüzünü göstermeye başladı. Kadınların işe ve okula dönmesine izin verme vaatlerinden vazgeçtiler ve içinde tek bir kadın olmayan bir kabine ilan ettiler.

Sokaklarda yürümeye başladık. Taliban ağlayarak bize baskı yapıyor gaz bastı, havaya ateş etti ve hatta bazı kadınları dövdü. Sonra protestoları tamamen yasakladılar. Zaten çok tehlikeli olduğu için devam etmemeye karar verdik.

Şubat 2022’de bir gün, diğer kadınlarla birlikte saklandığım ev Taliban tarafından basıldı. Kamazlar ve ben İçişleri Bakanlığı’na götürüldük ve 19 gün orada tutulduk.

Gözaltımızın ikinci gününde tutuklu bulunduğumuz odaya bir Taliban girdi ve bana bir kalem kağıt verdi: “Sen bir casussun. Tüm silah arkadaşlarınızın isimlerini buraya yazmalısınız” dedi.

Kadınlar birer birer salıveriliyor ama sıra bende değildi. Bir gün birkaç kişi ellerinde fotoğraf makinesiyle geldi. kadına soru soracaklarını söylediler.

Neden çekildiğimizi sorduğumuzda bunun bir formalite olduğunu ve bakanlık arşivine konulacağını söylediler.

Önce isimlerimizi söylememiz gerekiyordu. Sonra da protestolar için yurt dışından emir aldığımızı söyletmeye zorladılar. Kısa bir süre sonra bu kayıtları koridordaki televizyondan medyaya yayınladıklarını gördük.

Hepimiz gözyaşları içindeydik. Gözaltına alındığımızı neredeyse herkes biliyordu. Ve protestolarını sadece ülkeyi terk etmemize yardım etmek için yaptığımızı düşündüler. Çekimden iki gün sonra serbest bırakıldık.

Her şeyimi kaybetmiştim. Bir kadın olarak böyle şeyler yaptığım için insanlar beni eleştirdi. İşimi, özgürlüğümü kaybettim.

Bir gün başka bir kadın protestocuyla yapılan isimsiz bir röportajı okudum. Taliban’ın gözetimindeyken bizi dövdüklerini söyledi. Ama kapıyı çalmadılar. Bu görüşmeden sonra ailem, Taliban’ın onları yeniden tutuklamaya başlayacağından korkarak benden ülkeyi terk etmemi istedi.

Özgür Doğduğumuzdan bu yana iki ay geçmişti. Küçük bir valizin içine birkaç parça kıyafet ve “Kendime Ait Bir Oda” gibi en sevdiğim kitapları koydum ve memleketime veda ettim.

Pakistan’da birkaç aileyle yaşıyorum. Sanki kaçamadığım kötü bir rüyanın içinde sıkışıp kalmış gibiyim. Evimi, ailemi, kendimi özlüyorum.

Beni neşelendiren tek şey yakınlarda Afgan kafeteryaya gitmektir.

Yakındaki bir kütüphanede çok zaman geçiriyorum ve kadın savaşçılar hakkında bir şeyler yazmaya çalışıyorum. Hayatımız ve Taliban ile nasıl değiştiği…

Bunları bir gün kitap haline getirmeyi umuyorum.

dünyadaki bütün kadınlardan Afgan Kadınlarının pes etmediklerini, mücadele ettiklerini, susturulduklarında yeniden ayağa kalktıklarını ve farklı bir biçimde direnmeye devam ettiklerini bilmelerini istiyorum.